Deelnemer schrijft bijzonder boek over de PiëzoMethodiek

Zoetermeer – Net als vele anderen ontvingen ook de medewerkers van Piëzo onlangs een kerstpakket. Dit keer met een wel heel bijzondere inhoud. De medewerkers kregen namelijk een boek van wel 136 pagina’s met als titel Piëzologie, geschreven door Paul Tros, deelnemer van Piëzo Buytenwegh.

Door Robbert Roos

Paul Tros (56) heeft een niet aangeboren hersenafwijking. Na jarenlang thuis gezeten te hebben kwam hij in april van dit jaar voor de eerste keer in aanraking met Stichting Piëzo. “Ik zag op twitter een oproep voor vrijwilligers voor taalwandelingen en besloot daar op te reageren. Inmiddels zat ik al jaren thuis. Veel meer dan boodschappen doen deed ik niet. Het was tijd dat ik weer eens onder de mensen zou komen.” Toch was de drempel om de eerste stap te nemen na al die jaren best hoog. “Nadat ik mezelf stevig toegesproken had besloot ik te bellen.”

Als het contact is gelegd volgt een eerste ontmoeting. Dat blijkt meer voeten in de aarde te hebben dan Paul vooraf had gedacht. “Enigszins gespannen wacht ik tot het zover is. Dat lijkt misschien overdreven, maar voor mij is het een enorme stap. Ik ga op de fiets naar PiëzoCentrum Buytenwegh. Ik denk iets te makkelijk over de route en verdwaal in de wijk. Alle straatnamen eindigen op rode, en de ene na de andere straat loopt dood. De rode die ik moet hebben kan ik niet vinden, en ik krijg bonje met mezelf. Dit had ik beter moeten voorbereiden. Met de hulp van Google vind ik uiteindelijk toch de César Franckrode en kom ik een minuutje te laat binnen. Ik lijk de enige te zijn die er echt mee zit.”

Bij het eerste kennismakingsgesprek ontmoet Paul sociaal cultureel werker Milou van Loenen. Al snel is er een klik. Met haar spreekt Paul niet alleen over de taalwandelingen, maar ook over zijn eigen positieve gezondheid en wat hij zou willen veranderen. “Naast wandelen geniet ik ook van het schrijven van verhalen. Bijvoorbeeld over mijn moeder, die bij elk bezoek zegt dat ze eigenlijk niets te vertellen heeft. Ik schrijf ze voor mijn drie kinderen. Zo kunnen ze later teruglezen wat voor een vrouw ze was.” Milou zag direct mogelijkheden. “Bij Piëzo krijgen mensen volop de ruimte om zichzelf te vinden en verder te ontwikkelen.”

Paul deelt in het boek niet alleen zijn eigen verhaal, maar ook de verhalen van andere deelnemers die hij bij Piëzo ontmoette. Ook de illustraties in het boek zijn van zijn hand. “De titel Piëzologie verwijst naar het verbeteren van je positieve gezondheid in combinatie met de PiëzoMethodiek”, vertelt hij enthousiast. “Ik geniet enorm van het creëren van nieuwe woorden en zie de methodiek als een medicijn zonder bijwerkingen, maar mét een duidelijke bijsluiter. Je krijgt zicht op wat je zelf wilt en kunt. Zo hoor je er al snel weer een beetje bij.”

Milou is maar wat trots op Paul. “Alles wat er bij het maken van dit boekje kwam kijken heeft Paul zelf gedaan. Er is geen woord geschrapt, en ook het drukwerk is door hem zelf geregeld.” Paul maakt daar wel een kanttekening bij. “Mijn vrouw heeft me af en toe wel geholpen hoor. Ze is mijn steun en toeverlaat, en sleept me overal doorheen. Het was leuk om samen aan dit boek te werken.” Of er een vervolg komt is nog maar de vraag. Al is Paul erg tevreden over het eindresultaat; een vervolgserie vindt hij ook weer niet nodig. “Niemand zit te wachten om twaalf van dit soort boekjes”, grapt hij. 

Het boek sluit af met een stukje over de bijzondere band die Paul opbouwde met Milou. “Als ik even dreig af te haken, is daar altijd weer een lief berichtje van Milou, die zo goed aanvoelt wat mensen nodig hebben. Ze duwt je als het ware de goede richting op, het is zeg maar een soort pushberichtje. Ik ben echt heel dankbaar. Ik ben er nog lang niet, maar ik ben weer onderweg.”