‘Zorg essentieel voor geloofsleven’

Pastoor Jaap van der Bie (69) is van huis uit protestant. “Ik kreeg een late roeping en werd in 1998 tot priester gewijd.” Op 1 januari gaat hij met emeritaat. De bisschop vroeg hem in 2015 pastoor te worden in Zoetermeer. Terug waar hij ooit begon, want in 1996-1997 liep hij stage in de r.k. Nicolaasparochie.

Zoetermeer - Als geboren Rotterdammer, onder de rook van de Kuip, heeft hij een grote affiniteit met Feyenoord. “Niet altijd even gemakkelijk, want het is nogal eens afzien,” zegt hij glimlachend. “Ik deed de sociale academie en werd personeelswerker bij een dagbladbedrijf. Daarna coördinator van een centrum voor volwassenen educatie. Rond m’n veertigste kreeg ik een roeping voor het religieuze leven. Ik ging theologie studeren en werd priester. Overigens veranderde ik niet van de een op de andere dag. Het was een lange weg en niet altijd eenvoudig. Je kiest letterlijk voor een nieuw bestaan, maar ik heb er nooit spijt van gehad. Door religieuze ervaringen koos ik voor het priesterschap. Bij het priesterschap hoort het celibaat: je legt de gelofte af om ongehuwd te blijven. Dat betekent beslist niet dat ik een einzelgänger ben. Er is altijd ruimte voor affectieve vriendschappen.” Na zijn priesterwijding werd hij pastoor in Den Haag, vervolgens in Oegstgeest, Katwijk en Leiden. Vijf jaar geleden werd het Zoetermeer. “Een dynamische en jonge stad. Geen woorden, maar daden, dat ik herken van Rotterdam. Maar de besluitvorming over het onttrekken van vier vicariaatskerken aan de eredienst (red. sluiting wijkkerken), zoals in de visienota is gesteld, is nogal stroperig van aard. Ik ben evenals veel parochianen teleurgesteld dat de procedure zo lang duurt. De Nicolaaskerk met het parochieel centrum De Kapelaan vormen het hart van katholiek Zoetermeer. Het betekent, dat de parochianen van de vier kerken niet aanschuiven, maar dat bij iedereen het gevoel moet zijn een nieuwe start te maken. De kern van de Nicolaasparochie is uitnodigend, gastvrij en laagdrempelig. Hoe dan ook ik had het hier erg naar mijn zin. Indrukwekkend vind ik de vele vrijwilligers, die zich inzetten voor de zorg van kwetsbare mensen. Ik noem dat geloven met hart en handen. Ik hoop zo, dat men de zorg voor elkaar hoog in het vaandel houdt. Aandacht voor de zorg van mensen vind ik essentieel in ons geloofsleven. Daarnaast wil ik het verhaal van God ter sprake brengen. De betekenis van Bijbelse verhalen uitleggen, de traditie niet vergetend, maar wel in deze tijd plaatsen, toekomstgericht. Er is een grote behoefte aan zingeving en ik wil mensen met elkaar verbinden.” Inmiddels is in besloten kring een afscheidsdienst gehouden. Als corona voorbij is, zal alsnog een grotere afscheidsviering plaatsvinden. “Ik val niet in een zwart gat. Ooit heb ik kunstgeschiedenis gestudeerd en niet afgemaakt. Dat wil ik weer oppakken. Verder hou ik van fietsen en wandelen in de natuur. Ik blijf priester tot in eeuwigheid. Op verzoek van de bisschop zal ik geregeld assisteren in liturgische vieringen.”

Kees van Rongen

Door celibaat beslist geen einzelgänger