Oogstrelend Oxytocin is een zoektocht naar geluk
Actueel 487 keer gelezenZoetermeer - Oxytocine is een hormoon dat ook wel bekend staat als het knuffelhormoon. Het verlangen om elkaar vast te houden in coronatijd vormde voor choreograaf Isabelle Beernaert inspiratie voor een nieuwe dansvoorstelling vol emotie en passie.
Door Marit Nikerk
In de voorstelling draait het om aanraking, liefde en verlangen. Het is Beernaerts antwoord op hoe wij als mensen omgaan met aanraking na een tijd waarin we juist afstand van elkaar moesten houden. Het is niet zozeer een voorstelling over corona, maar wel over het leven met en zonder elkaar, over oude angsten en nieuwe gevoelens.
In een steriele witte ruimte bewegen vijf dansers - waar halverwege de voorstelling een zesde danser bij komt - op het podium met vier houten plateaus. Vanaf het begint ademt de dans emotie: voornamelijk in een moderne dansstijl, met hier en daar een temperamentvol uitstapje naar andere stijlen. Dit wordt ondersteund door verschillende muzieknummers, variërend van instrumentaal tot aan Franse chansons. In een dynamische voorstelling weten de dansers het publiek te verrassen met mooie dansen.
Na een intrigerend begin van individuele dansers die elkaar beginnen te vinden raakt Oxytocin op een gegeven moment de verbinding kwijt. Hoe mooi de dansers dansen; op het gegeven moment mis je als het publiek de luchtige momenten zoals de dans op ‘La vie en rose’ over ontluikende liefdes. Ook de rol van de zesde danser die later erbij komt lijkt onduidelijk. Echter, vanaf een expressieve solo van danser Dimitra Kolokouri grijpt de voorstelling naar de keel. Waar we eerder het begin van een verstikkende relatie zagen, zien we nu hoe zij er aan onderdoor gaat. Die noodzaak van een knuffel wordt heftig maar treffend in beeld gebracht en geeft de zesde danser toch een motief. De dansen daarna over vluchten, het huiselijk geweld en de vrijheid zijn emotioneel, doordacht en pakkend. Dat komt door de choreografie, maar ook door het inlevingsvermogen van de dansers.
Ieder mens heeft in het dagelijkse leven oxytocine nodig om gelukkig te zijn - zo staat te lezen in het programmaboekje. Voor dat geluk moet je als publiek even geduld hebben, want een luchtige voorstelling is Oxytocin niet. Echter, wie het aandurft om de zoektocht naar geluk en aanraking te beleven met alle zware tegenslagen heeft een oogstrelend mooie én emotionele avond.
Oxytocin is op 12 januari te zien in het Stadstheater Zoetermeer met voorafgaand een inleiding. Kaarten via www.stadstheater.nl.