“Ik wil dingen zelf doen”

Haar woonkamer is op een bankje, stoel en tafel na helemaal leeg. Aan spullen hechten doet ze namelijk niet. Ze woont in een wooncomplex, is een kleurrijk persoon die haar rolstoel als een verrijking ziet; Funda Ulgen is Zoetermeerder van de week.

Zoetermeer - Ze klaagt niet snel, al kan ze situaties met een kritische blik bekijken. Waar een ander de zaken zwart/wit ziet, ontdekt Funda de kleurrijke kant van de mens. Een eigenschap waar veel mensen nog iets van kunnen leren. “Ik ben van Nederlandse, Koerdische en Turkse afkomst en groeide in Nederland op in een kindertehuis met 20 kinderen. Die werden door 40 verschillende mensen opgevoed. Er werd voor ons gezorgd en we deden leuke dingen. Maar niemand leerde mij hoe ik moest koken, mijn geldzaken moest regelen en mentaal moest groeien. Een surrealistische wereld die mij niet voorbereidde op de wereld buiten.” Funda moest het al vroeg zonder moeder stellen, haar vader hertrouwde en ze werd op 7-jarige leeftijd in een kindertehuis geplaatst. Toch kreeg haar vader het voor elkaar dat ze een Turkse opvoeding kreeg. Funda: “Goed bedoeld, maar daar had ik in Nederland niets aan en werd er niet gelukkig van. Zo werd ik een onbereikbaar kind die niet durfde te zeggen dat ze van de Nederlandse cultuur hield. Ik ben een Nederlands kind.” Funda mocht bepaalde dingen niet eten en moest lichamelijke vernederingen ondergaan. “Ik werd depressief en sloot mezelf op. Achteraf begrijp ik de generatie van mijn vader wel, maar ze moeten beseffen dat tijden veranderen.”

Door een complicatie bij haar geboorte belandde Funda in een rolstoel. Toch ziet ze dat niet als een beperking, maar juist andersom. “Iedereen heeft iets. De een is stil, de ander verlegen, ik zit in een rolstoel. Ik leer de kleine dingen juist waarderen. Ik wil het graag zelf doen.” Want al woont Funda ‘zelfstandig’, van echte zelfstandigheid is bijna geen sprake. “De zorg praat over je, en beslist voor je. Je moet vechten om dingen zelf te kunnen doen. Ik wil geen voorkeursbehandeling.”