Schrijven

Schrijven is voor mij als ademhalen: noodzakelijk. Wanneer ik het leuk begon te vinden, kan ik me niet precies herinneren. De eerste krassen die iets van letters weg hebben, maak je als je drie, vier jaar bent, je eerste echte woordjes op papier misschien twee jaar later. Op de lagere school, bij de nonnen, leerde ik schrijven, al begon het natuurlijk met het namaken van letters die samen woorden gingen vormen. Ik vermoed dat ik mijn eerste ‘vrije’ teksten schreef toen ik een jaar of zeven, acht was. Kinderlijke verhaaltjes, zoals iedereen die bij elkaar verzint en opschrijft. Als ik heel goed zoek, vind ik er wellicht een paar van terug.

De eerste échte schrijfsels kwamen tot stand tijdens mijn middelbare schooljaren. Stukjes in de schoolkrant. Opstellen. Mijn docent Nederlands was zo goed me een keer een 10 te geven. Ik was gevleid en blij, maar ook een beetje bang. Kon ik aan zijn verwachtingen blijven voldoen? Niet dus, het is bij die ene 10 gebleven, al heb ik nooit een onvoldoende voor een opstel gekregen. Van die jaren kan ik me herinneren dat ik schrijven iets geweldigs vond. Iets wat hélemaal van mij was en van mij alleen. Het waren mijn woorden, mijn zinnen, mijn alinea’s, mijn bladzijden. Ze kwamen uit mijn hoofd, dat in die tijd verder gevuld was met meisjes en niet veel meer.

Ik kwam terecht in Leiden, waar ik Nederlandse taal- en letterkunde ging studeren. Schrijven moest ik soms meer dan me lief was. Ik studeerde af en ging werken. Als journalist, dus schrijven ging ineens geld opleveren. Dat doe ik nog steeds, schrijven om den brode. In de avonduren en weekends groeien er echter boeken onder mijn handen. Het is hard werken, maar het geeft ongelooflijk veel bevrediging. Een wereld in woorden scheppen die er daarvoor nog niet was. Personages een leven in fictie geven. Mijn eersteling verscheen in 1995, half maart komt mijn avonturenroman Syberg uit. Een heerlijk vooruitzicht, net als de gedachte aan een volgend boek!

Reinold Vugs