Kerstboom

‘Vóór Sinterklaas erin, vlak na de Kerst eruit.’ Er zijn mensen die zo omgaan met hun kerstboom. Begin december halen ze er eentje in huis en ontvangen ze de Goedheiligman onder de boom. Als de laatste hap van het kerstdiner genomen is, wordt hij in noodtempo ontmanteld en is elk spoor op 27 december uitgewist. De boom wordt verbrand, ingeleverd, in mootjes gehakt voor de groenbak of – indien met wortel – in de tuin geplant. In het laatste geval worden de naalden langzaam bruin en kijk je nog voor de zomer aan tegen een hartbrekend skelet.

Wij hebben andere omgangsvormen met de boom. Het ritueel start in de week na Sinterklaas, als we dapper op weg gaan naar een tuincentrum. Daar zoeken we een mooi exemplaar uit, kijken er van een afstandje naar en zien hoe iemand onze keuze zeer waardeert en ermee vandoor gaat. We slikken wat woorden in en nemen het op-een-na-mooiste boompje. Thuis mag het een dagje uitrusten om vervolgens in de standaard te worden geschroefd. (We draaien de schroeven liefdevol aan, dat wel.) De versiering is geen probleem, op de lampjes na dan. Ondanks het zorgvuldige opbergen een klein jaar geleden, zit alles weer in de war. Het kost een uur om de snoeren uit elkaar te halen. De Kerststal wordt ingericht, met de koningen op afstand; zij mogen pas op 6 januari bij het kindje komen.

Na Kerst begint het grote genieten pas écht. Er is tijd om onze boom en zijn entourage volop te bewonderen. Het nieuwe jaar breekt aan, we tellen af naar Driekoningen. Als 6 januari voorbij is, moet ook onze boom eraan geloven. Alleen hebben we geen tijd om hem van zijn versieringen te ontdoen. Het wordt licht pathetisch als de dagen verstrijken. Dan wordt het 15 januari. We halen diep adem en gaan aan het werk. De lichtsnoeren omstrengelen elkaar, het wordt weer een zootje. Het uurtje dat we voorzien hadden, worden er twee. Nu staat hij in zijn standaard in onze tuin. Afscheid nemen doet pijn.

Reinold Vugs