Sneeuw

Terwijl ik dit stuk zit te tikken, is de wereld om mij heen wit geworden. De dreiging hing al een tijdje in de lucht. Het zou dinsdag vanuit het westen gaan sneeuwen. Toen ik ‘s ochtends met mijn hond door het bos liep, leek nog niks erop dat dat ook echt het geval zou zijn. Een vaag zonnetje, eigenlijk niet eens zo heel erg koud. Misschien zou het wel loos alarm zijn. Heeft de NS voor niks de dienstregeling aangepast, dacht ik. Maar helaas. Ik zat koud op kantoor of de eerste sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden. Ik hoef u niks te vertellen want u heeft ze ongetwijfeld ook gezien.

Nu hou ik helemaal niet van sneeuw. Ik vind het niet leuk als ik binnen zit en ernaar kan kijken maar ik vind het helemaal niet leuk als ik vroeg of laat tóch een keer naar buiten moet. Op wintersport ben ik nooit geweest. Het lijkt mij één grote hel en ik snap ook werkelijk niet dat mensen bepakt en bezakt met dikke kleren, skibroeken en hooggesloten skipully’s op ‘vakantie’ gaan. Mijn vakantie-outfit bevat bij voorkeur flodderige zomerjurkjes en slippertjes. Mij krijg je met geen tien paarden richting de sneeuwgebieden.

Toch merk ik dat ik, als het gaat om sneeuw, een beetje een buitenbeentje ben. Hoewel iedereen collectief wel klaagt over spekgladde wegen en uitvallende bussen en treinen, vinden de meeste mensen in mijn omgeving die sneeuw ERG leuk. Ze stellen voor om een sneeuwballengevecht te houden, ze willen sleeën, sneeuwpoppen maken en zelfs plannen voor iglo’s compleet met meubels van sneeuw worden geopperd. Ook het college van B&W gebruikt een pauze om....inderdaad, sneeuwballen te gooien (zie voorpagina van deze krant). Facebook explodeert met een enorme hoeveelheid ‘kijk ons het eens leuk hebben’ sneeuwfoto’s. Ondertussen gedraag ik me als de bedoeïenen tijdens een zandstorm. ‘Stil blijven liggen tot het over is.’ Volgens mijn weerapp wordt het vrijdag alweer 5 graden. Boven nul wel te verstaan. Goodbye sneeuw.