Nachtmis

We vertrekken eerder dan de rest, vader en ik. Hij is wat gespannen, ongebruikelijk want gewoonlijk lacht hij alles weg. We lopen naast elkaar over de stoep die ijzig glanst in het maanlicht dat door de kale takken valt. Het is niet ver. Onze straat uit, over de Lind, langs het Raadhuis en daar ligt de kerk al zwart op ons te wachten. Vader vist met koude vingers de sleutels uit zijn jaszak, opent de torendeur en gaat voorop. De trap wentelt de hoogte in, de koperen leuning voelt glad van de duizenden handen die haar gestreeld hebben.Vader hijgt lichtjes, het roken eist zijn tol, een snel sigaretje tussen een knipbeurt, ik volg hem jeugdig licht. Het is pikkedonker boven, vader knipt het peertje aan, opent de deur en loopt naar het orgel. Het ruikt naar de laatste mis en naar vers groen. Ik ga naar de rand van het balkon en buig me voorover. Straks zit de kerk vol, ik ken veel mensen, we wonen in een dorp en hebben een kapsalon.

De blaasbalg zuigt zich gulzig vol, vader trekt zijn spits gepunte schoenen aan om de pedalen trefzeker te kunnen raken. De anderen komen rennend naar boven, met een riedeltje speelt vader zijn vingers warm. Het stemmengegons stijgt op, de mensen gaan zitten en wachten op het sacristiebelletje dat het begin van de mis aankondigt. Het kinderkoor zingt ‘Stille nacht’, ik mag vader helpen en bedien de registerknoppen op het knikken van zijn hoofd. Het mag niet mis gaan, zeker vanavond niet, zeker niet met Kerst. Mijn maag verliest haar knoop. Nadat meneer pastoor de zegen gegeven heeft, loopt de kerk leeg. Ik zie mijn beste vriend, hij steekt zijn duim op. Vader wisselt van schoenen. We zijn de laatsten, hij doet het licht uit en sluit de deur. De leuning is nog warm. Op straat praten wat mensen na, we wensen elkaar een zalig Kerstfeest. Het begint te sneeuwen, eerst zachtjes, dan steeds harder. Het wit sluit ons in. We zijn alleen op de wereld, vader en ik.

Reinold Vugs