De mantelmeeuw en de paling

In deze rubriek schrijven kenners over de natuur. Deze week een bijdrage van bioloog Arno van Berge Henegouwen. Arno van Berge Henegouwen zag heel wat keren muizen en vogels in de keel van reigers en meeuwen verdwijnen. Deze keer was het een grote mantelmeeuw die een paling ving.

De dag voor de grote storm van 3 november kwam een grote mantelmeeuw met een paling naar de kant. Het duurde meer dan tien minuten voordat de vis levend naar binnen was geslokt. Bij gebrek aan tanden en kiezen gleed de vis voortdurend terug de bek uit op de grond. 

Ik weet uit mijn jeugd hoe glad een paling is en hoe taai. Ze blijven buiten het water veel langer in leven dan schubvis. Een volwassen paairijpe paling kan een tocht over land maken om de zee te bereiken waar de lange reis begint naar de voortplantingsgronden in de oceaan. Om een paling vast te houden en te onthaken moet je je handen nat maken en door het zand vegen om de greep op de gladde huid te vergroten.

Eens zag ik een zanglijster in de bek van een mantelmeeuw verdwijnen. Na een lange vliegtocht uit Engeland over de Noordzee wachtte hem in het zicht van de haven van IJmuiden een mantelmeeuw die hem onder water drukte en verzoop om hem daarna moeiteloos in een keer door te slikken. De zanglijster was een makkie vergeleken met de 40 centimeter lange aal. Eenmaal in de krop zag ik de meeuwenhals naar alle kanten uitpuilen. In de krop en de maag verteert een prooi heel snel. Dat is nodig omdat vogels de energie uit hun voedsel snel beschikbaar moeten hebben om te kunnen vliegen. Maar soms lukt het niet en komt de vogel om in zijn eten. Ik moet er niet aan denken, dat ik een levende paling in mijn maag zou hebben. Van gerookte word ik in Leiden op drie oktober al kotsmisselijk, laat staan van een levende.