FF Zoeterdoor Met Reinold

Schrijver en journalist Reinold Vugs schrijft iedere veertien dagen een column in het Streekblad over Zoetermeer

Herfst

Jaargety wat die oorgang van die somer na die winter uitmaak. De overgang van zomer naar winter, het is bijna een ontkenning van de eigenstandigheid van mijn lievelingsseizoen. In het Oudnederlands lezen we ‘hervest’, het Engels heeft de betekenis van de oogsttijd nog bewaard met harvest.

Terwijl ik deze column schrijf, wordt het laatste (?) gras uit de polders weggemaaid. Bladkorven langs de straten raken gevuld met bladeren in groen-, geel- en roodtinten. Eksters vliegen vlijtig rond met eikels om de winter die op de loer ligt te kunnen doorstaan. Wij hoeven geen rekening te houden met de seizoenswisselingen, of het zou moeten zijn dat er nog wat extra hout wordt gekocht om haard of kachel op koude winteravonden mee te voeden. De herfst dus als een tijd om te oogsten en niet alleen stoffelijk.

Mijn eigen hervest is een oogst van de geest. Ik heb mijn historische roman Syberg voltooid, die gaat over een Duitse nepbaron die in 1732 ook enkele maanden in Zoetermeer gewoond en gewerkt heeft. Hij loog, bedroog, zoop en vree er vanuit ‘Huize Meerrust’ lustig op los. Zegwaart en Zoetermeer stonden op stelten, zoiets hadden de inwoners nog nooit meegemaakt. Heerlijk was het om me in te leven en lezen in die tijd, de jaren dertig van de achttiende eeuw. Fouten zijn dan trouwens zo gemaakt. Dineren in gangen? Welnee, tafelen ging op de Franse wijze: alles in één keer serveren, van hapjes om de mond te strelen tot en met het dessert. Mijn baron hield van het goede leven en van zowel mannen als vrouwen. In de omfloerste taal van toen: van hanen en hennetjes.

Schrijven is een wereld in woorden creëren die daarvoor nog niet bestond. Geweldig om op mijn werkkamer te scheppen en schrappen, want een tekort hebben aan woorden is spijtig maar een teveel kan dodelijk zijn. Over een maand of vier zal het boek in eigen beheer verschijnen. Iets om naar uit te kijken, net als naar de lente die dan op de deur klopt.

Reinold Vugs